یک کوه - یک کوهنورد

محمود اجل در سال 1281 در شهر همدان متولد و در سن هفت سالگی در سال 1288همراه پدرش به قله الوند صعود کرد و با این صعود چنان عشق و علاقه و شوری در او پدیدار شد که مدت پنجاه و پنج سال ( تا زمانی که توان کوه رفتن داشت ) به کوهنوردی ادامه داد.

مرا گهواره شد دامان الوند               از این رو کشته ام بر کوه دلبند

                       

زنده یاد محمود اجل اولین کوهنورد کلاسیک همدان و از اولین کوهنوردان نامی کشور بود که کوهنوردی نوین و فنی و علمی را در ایران شروع نمودند اساتید بزرگ کوهنوردی ایران : کاظم گیلان پور ، جلیل کتیبه ای ، کیغام میناسیان و محمود اجل پایه کوهنوردی نوین ایران را بنا نهادند و اولین صعود بر روی کوه های بزرگ کشور از جمله دماوند ، علم کوه ، اشترانکوه ، دنا ، زردکوه ، ... را داشتند و با گزارشات جالب و ارزنده خود راه را برای کوهنوردان جوان آن زمان گشودند.

و در این راه مرحوم اجل علیرغم مشکلات مالی و سختی های اندر سر راه با صعود کوه های کشور با شعر و نقاشی و کمی عکاسی و گزارش کوه فرهنگ کوهنوردی را ترویج می نمود. و نقش بسیار ارزنده ای داشت.

در سالهای 1290 تا 1304 با همکلاسی ها روزهای جمعه کوه خورزنه ( در شرق همدان ) را که امروز به شکل کلاسیک کلاسهای کوهنوردی در آن برگزار میگردد ، به کوه پیمایی و تمرین می پرداخته و از آنجا بعنوان اولین کلاس آموزش کوهنوردی یاد می کند.

در سال 1306 در مسافرتی به تهران با دیدن قلّه توچال ، شیفته آن شده و تصمیم به صعود آن  گرفت. در یکی از روزها سوار  بر الاغ شده با پرداخت 3 ریال فاصله تهران تا ده تجریش آن زمان و سپس ادامه راه را تا دربند را سه ساعته طی کرد و از آنجا با پرداخت ده شاهی سوار بر قاطر ، خود را به پس قله رسانده و با راهنمایی علف چین ها و یک شب مانی ، به قلّه صعود کرد.

نوگرایی و اشتیاق به کوهنوردی باعث شد با اراده ای استوار به شناسایی و صعود قلل مرتفع ایران که بعضاً تا آن زمان ناشناخته بودند و پای کوهنوردان بدان ها نخورده بود پرداخت. اگر چه اولین صعود بر قلل و ارتفاعات یا پیمایش غارها امتیاز محسوب می گشت ، وی کمترین ادعایی نداشت و خودستایی نکرد و آنچه نگاشت با هدف معرفی کوه ها و مناطق کوهستانی ایران بود.

اجل بسیاری از نقاط کوهستانی را شناسایی  و به کرات صعود کرد. گاه با خرید قاطر به مدت دو تا سه ماه به کوه های دوردست رفت و بدون داشتن امکانات لازم به مطالعه و شناسایی ارتفاعات شاخص کوهستانی پرداخت. اجل معتقد بود کسی که پا بر عرصه طبیعت و کوه می نهد ، میهمان طبیعت بوده و به حریم گلها ، گیاهان و جانوران پا گذارده است و ملزم است آن حریم را محترم شمارد و آرامش و سکوت طبیعت را حفظ کند و مجاز نیست به ترکیب طبیعی کوه دست اندازی کند و اصولاً یکی از شایستگیهای انسان را در حفظ محیط زیست ارزیابی می کرد. وی کوه نشینان را دوست می داشت و احترام ویژه ای برای آنان قائل بود. کوهنوردان جوان امروز که با همه امکانات ، کوه های دور افتاده ترین نقاط ایران را با آرامش و بدون مخاطره ای صعود می کنند ، آگاه باشند که این امر در سایه تلاش های اجل ها که تنها و با کوله پشتی که خود از پوست گوسفند درست می کردند و همچنین با لوازم دست ساز ، کوهنوردی را برای آنان هموار ساخته اند. یکی از همنوردان ایشان که از چهره های تأثیر گذار و شاخص کوهنوردی کشور می باشد اظهار داشت : اجل چهارصد قله از کوه های غرب کشور را در آن سال ها صعود کرده است.

محمود اجل در سال 1327 و در سن چهل و شش سالگی به اتفاق همنوردان جوان (( گروه کوهنوردان آزاد )) را تأسیس کرده ، سپس شعباتی در شهرهای همدان ، رشت و کرمان نیز دایر نمودند.

 تاریخ صعود برخی از صعودهای مهم محمود اجل :

صعود قلّه های منطقه الوند تا سال 1304 – قلّه توچال 1306 – دماوند 1326 – کوههای منطقه دنا 1329 – کوههای منطقه دنا 1330 – کوههای منطقه کرمان ( هزار ، لاله زار ، محمد آلال ، چپار) 1330 – شیرکوه و برفخانه 1330 – علم کوه و تخت سلیمان 1332 همراه با آقای گیلان پور –اشترانکوه 1334 – خان گرمز 1338 – آزاد کوه 1337 – کرکس 1339 جوپار  احتمالاً سال 1330

 اجل از مربیان دوره دوم کوهنوردی کشور بود و در سال 1333 در سن پنجاه و دو سالگی این دوره را پشت سرنهاد. ایشان همچنین در کلاس ها در امر آموزش فعالیت مجدانه ای داشت و مبانی اخلاقی و مهرورزی را سرلوحه امور قرار می داد و با طرح مباحث کوهنوردی و مسائل اجتماعی ابعاد این ورزش را توسعه و بسط می داد. در این کلاسها ضمن بهره مندی از کوهنوردی تجربه های مفیدی نیز انتقال پیدا می کرد.

کوهنوردان پیشکسوت امروز که تحت آموزش های وی هم قرار داشته اند فراموش نکرده اند که در دره های (( لالان )) و (( دارآباد )) در کلاسهای کوهنوردی چگونه خستگی ناپذیر و بدون کوچکترین چشم داشت اهتمام می ورزید. یکی دیگر از کوهنوردان با بازگو کردن خاطرات خود چنین بیان کرد: مرا بیاد گذشته ها انداختید ، یاد زمانی که با کوله پشتی سبکی به کوه می رفتیم و با کوله باری سنگین از تجربه مراجعت می کردیم. همچنین نکته طنز آمیزی از مرحوم محمود اجل در یادها مانده است که در حین آموزش دوستان را از ترس برحذر می داشت و می گفت : نترسید ، اجل بالای سر شماست.

محمود اجل در سال 1337 و در سن پنجاه و شش سالگی به خاطر پاره ای مسائل به زادگاهش همدان مراجعت کرد و تا سال 1340 در آنجا سکونت کرد. حاصل سه سال اقامت در همدان آشنایی با کوهنوردان جوان و برنامه ریزی در صعود قلل و همچنین آموزش بود که اغلب زنده یاد حسن ابریشمی که از مربیان و پیشکسوتان همدان بود ایشان را یاری می رساند. بازگشت به تهران سالهای پایانی پنجاه و پنج سال کوهنوردی وی بود و بدین ترتیب در سال 1343 به خاطر کهولت سن و دردهای شدید مفصلی ، از کوهنوردی کناره گرفت. اما همچنان عاشقانه و در اندیشه کوه زیست که بازتاب آن در اشعارش انعکاس دارد.

عاشقم بر کوه و کوهستان بود کاشانه ام   دامن معشوقه باشد جایگاه و خانه ام

سنگهای خانه اش چون پرنیان در زیر پا      قله اش شمع شب افروزی و من پروانه ام

بسته بر پای من دل بسته زنجیر جنون      تا بداند عالمی من عاشق دیوانه ام

                    

 اجل در عین حال در تحلیل های اجتماعی خود نیز پا برجا بود و در توصیه هایش به جوانان کوهنورد تأکید می کرد که از زندگی اجتماعی غفلت نورزند و در عین حال کوه را بعنوان مظهر پاکی و تندرستی ، دوستدار باشند.

اجل شخصیتی ممتاز در جامعه کوهنوردی داشت و از احترام والائی برخوردار بود و با طبع بلند و عزت نفس زندگی کرد و مستقل و آزاداندیش بود. زنده یاد باقر خورشیدی که از کوهنوردان شاخص و بنام خطه خراسان بود ، اورا پدر ، مرشد و پیر و استاد قلمداد کرد.

محمود اجل در اشعارش مسئولین کوهنوردی را از شعار منع می کرد و تشکیلات کوهنوردی کشور را به مشورت با هم و شورا تشویق می نمود. زنده یاد اجل پس از عمری تلاش سازنده و تشویق به مثبت اندیشی برای پیشبرد و اعتلای ورزش کوهنوردی و در سال 1342 به خاطر کهولت سن و دردهای شدید مفصلی از کوهنوردی بازایستاد و در تاریخ 18/2/1362 غریبانه به دیار باقی شتافت ، یادش گرامی باد.        

عاشق کوهم سخن از کوه سرایم      در مذهب ما کوه همی قبله جان است

یکشنبه بیستم فروردین 1391 | آرشیو نظرات