ای دیو سپید پای دربند ای گنبد گیتی ای دماوند تا وارهی از دَم ستوران وین مردم نحس دیو مانند باشیر سپهر بسته پیمان با اختر سعد کرده پیوند چون گشت زمین زجور گردون چونین خفه و خموش و آوند بنواخت زخشم بر فلک مشت آن مشت تویی تو ای دماوند تو مشت درشت روزگاری از گردش قرن ها پس افکند ای مشت زمین بر آسمان شو بر وی بنواز ضربتی چند نی نی تو نه مشت روزگاری ای کوه نیَم زگفته خرسند تو قلب فسرده ی زمینی از درد، ورم نموده یک چند تا درد و ورم فرو نشیند کافور بر آن ضماد کردند پنهان مکن آتش درون را زین سوخته جان، شنو یکی پند گر آتش دل نهفته د اری سوزد جانت، به جانْت سوگند بر ژرف دهانْت سخت بندی بر بسته سپهرِ دیوِ پرفند من بند دهانْت بر گشایم ور بگشایند بندم از بند از آتش دل برون فرستم برقی که بسوزد آن دهان بند من این کنم و بوَد که آید نزدیک تو این عمل خوشایند آزاد شوی و بر خروشی ماننده ی دیو جسته از بند هرّای تو افکند زلازل از نور و کجور تا نهاوند وز برق تنوره ات بتابد زالبرز اشعّه تا به الوند ای مادر سر سپید، بشنو این پندِ سیاه بخت فرزند از سر بکش آن سپید معجر بنشین به یکی کبود اورند بگرای چو اژدهای گرزه بخروش چو شرزه شیرِ ارغند بفکن ز پی این اساس تزویر بگسل ز پی این نژاد و پیوند برکن زبن این بنا که باید از ریشه، بنای ظلم بر کند زین بی خردان سفله بستان داد دل مردم خردمند
زنده و پاینده باد دماوند
ای دیو سپید پای دربند
ای گنبد گیتی ای دماوند
تا وارهی از دَم ستوران
وین مردم نحس دیو مانند
باشیر سپهر بسته پیمان
با اختر سعد کرده پیوند
چون گشت زمین زجور گردون
چونین خفه و خموش و آوند
بنواخت زخشم بر فلک مشت
آن مشت تویی تو ای دماوند
تو مشت درشت روزگاری
از گردش قرن ها پس افکند
ای مشت زمین بر آسمان شو
بر وی بنواز ضربتی چند
نی نی تو نه مشت روزگاری
ای کوه نیَم زگفته خرسند
تو قلب فسرده ی زمینی
از درد، ورم نموده یک چند
تا درد و ورم فرو نشیند
کافور بر آن ضماد کردند
پنهان مکن آتش درون را
زین سوخته جان، شنو یکی پند
گر آتش دل نهفته د اری
سوزد جانت، به جانْت سوگند
بر ژرف دهانْت سخت بندی
بر بسته سپهرِ دیوِ پرفند
من بند دهانْت بر گشایم
ور بگشایند بندم از بند
از آتش دل برون فرستم
برقی که بسوزد آن دهان بند
من این کنم و بوَد که آید
نزدیک تو این عمل خوشایند
آزاد شوی و بر خروشی
ماننده ی دیو جسته از بند
هرّای تو افکند زلازل
از نور و کجور تا نهاوند
وز برق تنوره ات بتابد
زالبرز اشعّه تا به الوند
ای مادر سر سپید، بشنو
این پندِ سیاه بخت فرزند
از سر بکش آن سپید معجر
بنشین به یکی کبود اورند
بگرای چو اژدهای گرزه
بخروش چو شرزه شیرِ ارغند
بفکن ز پی این اساس تزویر
بگسل ز پی این نژاد و پیوند
برکن زبن این بنا که باید
از ریشه، بنای ظلم بر کند
زین بی خردان سفله بستان
داد دل مردم خردمند
جشن ملی تیرگان مبارکباد.
با تشکر از مدیر محترم وبلاگ